czubić się

czubić się: czubić się {{/stl_13}}{{stl_8}}cz. ndk VIIb, czubić siębię się, czubić siębi się {{/stl_8}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}1. {{/stl_12}}{{stl_7}}'spierać się ze sobą ostro, dogryzać sobie wzajemnie; także bić się, szarpać (zwłaszcza o ludziach) ': {{/stl_7}}{{stl_10}}Ciągle się o coś czubią. {{/stl_10}}{{stl_20}}

{{/stl_20}}{{stl_12}}2. {{/stl_12}}{{stl_7}}'o ptakach: dziobać się wzajemnie, atakować': {{/stl_7}}{{stl_10}}Czubiące się wróble. {{/stl_10}}

Игры ⚽ Нужна курсовая?

czubić się — ndk VIa, czubić siębię się, czubić siębisz się, czub się, czubić siębił się 1. «bić się, targać się nawzajem za czupryny; sprzeczać się, kłócić się» Czubić się z bratem. □ Kto się lubi, ten się czubi. 2. «o ptakach: targać się, wodzić się za… … Słownik języka polskiego
czubienie się — n I rzecz. od czubić się … Słownik języka polskiego

Academic Dictionaries and Encyclopedias